Don’t clap for Crap | Vincent Riebeek

‘Véél gekker dan uw erotische fantasieën’, schreef Knack. ‘The vomiting scene is then followed by — what else? — urination‘, ging The New York Times uit zijn dak. Tja, het absoluut niets verhullende duet van dertien jaar geleden toont zich als een hogedrukpan waarin hoge en lage kunst, circusacts, revueshow en seventies performance art tot een kookpunt komen en de grens tussen kunst en kitsch volledig vervaagt.

Net als in het origineel worden in deze interpretatie begrippen als partnering en virtuositeit uit het klassieke ballet bij de lurven gepakt. Vincent Riebeek doet dat ditmaal in samenwerking met performer Nica Rosés. Virtuositeit bestaat in Riebeeks visie uit een eerlijk partnerschap tussen integere performers, met wat hij ‘een echt lichaam met organen’ noemt. Zo is de voorstelling ook een ode aan vertrouwen, verbondenheid en zusterschap.

Zusterschap? Jazeker, Don’t clap for Crap is Riebeeks debuut als vrouwelijke entiteit binnen zijn choreografische praktijk. Riebeek: ‘Mijn persoonlijke reis heeft ertoe geleid dat ik mijn genderidentiteit en travestie omarm, en daarmee de mogelijkheden van het lichaam om meerdere identiteiten te belichamen.’

Don’t clap for Crap is een rollercoaster met een grote ‘dit kan niet waar zijn’-factor. Onder de niet-voor-gevoelige-magen-performance en bedrieglijke gekkigheid ontvouwt zich een bevrijdend alternatief voor onze prestatiemaatschappij waarin alles onder een filter wordt gelegd. Hier niet. Don’t clap for Crap is in alle opzichten echt.